پیامِ مشرق · افکار
جوی آب
The Stream
بنگر 
کہ 
جوی 
آب 
چہ 
مستانہ 
میرود 
مانند 
کہکشان 
بگریبان 
مرغزار 
Behold the stream! How merrily it flows right through the meadow, like the Milky Way!
در 
خواب 
ناز 
بود 
بہ 
گہوارۂ 
سحاب 
وا 
کرد 
چشم 
شوق 
بہ 
آغوش 
کوہسار 
’Twas sound asleep in the cradle of the clouds; opened its wondering eye in the lap of the mountains.
از 
سنگریزہ 
نغمہ 
گشاید 
خرام 
او 
سیمای 
او 
چو 
آینہ 
بیرنگ 
و 
بی 
غبار 
From the pebbles its graceful motion music strikes; its brows chaste and unsullied like the mirror!
زی 
بحر 
بیکرانہ 
چہ 
مستانہ 
میرود 
در 
خود 
یگانہ 
از 
ہمہ 
بیگانہ 
میرود 
Towards the shoreless ocean how merrily it flows; linked with itself, unlinked with all, it flows.
در 
راہ 
او 
بھار 
پریخانہ 
آفرید 
نرگس 
دمید 
و 
لالہ 
دمید 
و 
سمن 
دمید 
Around its track spring fashioned a fairyland: Narcissus bloomed, and tulip, and Jessamine.
گل 
عشوہ 
داد 
و 
گفت 
یکی 
پیش 
ما 
بایست 
خندید 
غنچہ 
و 
سر 
دامان 
او 
کشید 
The rose said temptingly: Stay with us here awhile; the rose-bud laughed and pulled the helm of its skirt.
نا 
آشنای 
جلوہ 
فروشان 
سبز 
پوش 
صحرا 
برید 
و 
سینۂ 
کوہ 
و 
کمر 
درید 
Unmindful of these green-robed beauty-vendors, it cleft the desert and rent the breast of hill and dale.
زی 
بحر 
بیکرانہ 
چہ 
مستانہ 
میرود 
در 
خود 
یگانہ 
از 
ہمہ 
بیگانہ 
میرود 
Towards the shoreless ocean how merrily it flows; linked with itself, unlinked with all, it flows.
صد 
جوی 
دشت 
و 
مرغ 
و 
کہستان 
و 
باغ 
و 
راغ 
گفتند 
اے 
بسیط 
زمین 
با 
تو 
سازگار 
A hundred brooks from woods and meadows, from vales and gardens and villas cried: ‘O thou with whom accords the earth’s expanse!
ما 
را 
کہ 
راہ 
از 
تنک 
آبی 
نبردہ 
ایم 
از 
دستبرد 
ریگ 
بیابان 
نگاہ 
دار 
Stricken with drought, we have fallen by the way; protect us from the pillage of the sandy waste!’
وا 
کردہ 
سینہ 
را 
بہ 
ہوا 
ہای 
شرق 
و 
غرب 
در 
بر 
گرفتہ 
ہمسفران 
زبون 
و 
زار 
It opened its breast to the winds of the East and the West, clasping its weak and wailing fellow travelers.
زی 
بحر 
بیکرانہ 
چہ 
مستانہ 
میرود 
با 
صد 
ھزار 
گوھر 
یکدانہ 
میرود 
Towards the shoreless ocean how merrily it flows; with a hundred thousand matchless pearls it flows.
دریای 
پر 
خروش 
ز 
بند 
و 
شکن 
گذشت 
از 
تنگنای 
وادی 
و 
کوہ 
و 
دمن 
گذشت 
The surging river went over dam dyke, went over the narrow gorge of valley, hill and glen,
یکسان 
چو 
سیل 
کردہ 
نشیب 
و 
فراز 
را 
از 
کاخ 
شاہ 
و 
بارہ 
ہ 
کشت 
و 
چمن 
گذشت 
Made one, like a torrent, each hollow and eminence, went over the king’s palace and rampart and field and orchard.
بیتاب 
و 
تند 
و 
تیز 
و 
جگر 
سوز 
و 
بیقرار 
در 
ہر 
زمان 
بہ 
تازہ 
رسید 
از 
کہن 
گذشت 
Passionate and fierce and sharp, restless and heart-inflaming each time it arrived at the New and went beyond the Old.
زی 
بحر 
بیکرانہ 
چہ 
مستانہ 
میرود 
در 
خود 
یگانہ 
از 
ہمہ 
بیگانہ 
میرود 
Towards the shoreless ocean how merrily it flows; linked with itself, unlinked with all, it flows.
English Translation by: Prof. Hamid Ahmad Khan
پیامِ مشرق > افکار
نامۂ عالمگیر