زبورِعجم · حصہ اول
زمستان 
را 
سرآمد 
روزگاران 
نواہا 
زندہ 
شد 
در 
شاخساران 
The days are ended of winter long; the branches quiver with living song.
گلان 
را 
رنگ 
و 
نم 
بخشد 
ہواہا 
کہ 
می 
آید 
ز 
طرف 
جویباران 
The breeze in beauty arrays the rose as from the river it gently blows.
چراغ 
لالہ 
اندر 
دشت 
و 
صحرا 
شود 
روشن 
تر 
از 
باد 
بہاران 
The tulip’s lantern in desert bare is fanned to brightness, by the spring air.
دلم 
افسردہ 
تر 
در 
صحبت 
گل 
گریزد 
این 
غزال 
از 
مرغزاران 
Sad, mid the roses, my heart doth dwell, yea, from the meadow flees the gazelle;
دمی 
آسودہ 
با 
درد 
و 
غم 
خویش 
دمی 
نالان 
چو 
جوی 
کوہساران 
A little eases with grief and pain or like a bill-stream laments again.
ز 
بیم 
اینکہ 
ذوقش 
کم 
نگردد 
نگویم 
حال 
دل 
با 
رازداران 
Lest my heart’s passion may softer grow, not to the trusty I’ll tell my woe.
English Translation by: A.J. Arberry
زبورِعجم > حصہ اول
ہوای خانہ و منزل ندارم