(۸)
زبورِعجم
(۱)
حصہ اول
(۱)
بخوانندہ کتاب زبور
(۲)
حصہ اول
(۳)
دعا
(۴)
عشق شور انگیزرا ہر جادہ در کوی تو برد
(۵)
درون سینۂ ما سوز آرزو ز کجاست
(۶)
غزل سرای و نواہای رفتہ باز آور
(۷)
ایکہ ز من فزودہ ای گرمی آہ و نالہ را
(۸)
از مشت غبار ما صد نالہ برانگیزی
(۹)
من اگرچہ تیرہ خاکم دلکی است برگ و سازم
(۱۰)
بصد ای دردمندی بنوای دلپذیری
(۱۱)
بر سر کفر و دین فشان رحمت عام خویش را
(۱۲)
نوای من ازان پر سوز و بیباک و غم انگیز است
(۱۳)
دل و دیدہ یی کہ دارم ہمہ لذت نظارہ
(۱۴)
گرچہ شاہین خرد بر سر پروازی ہست
(۱۵)
این جہان چیست صنم خانۂ پندار من است
(۱۶)
فصل بہار اینچنین بانگ ہزار اینچنین
(۱۷)
برون کشید ز پیچاک ہست و بود مرا
(۱۸)
خیزد بخاک تشنہ یی بادۂ زندگی فشان
(۱۹)
تو باین گمان کہ شاید سر آستانہ دارم
(۲۰)
نظر براہ نشینان سوارہ میگذرد
(۲۱)
بر عقل فلک پیما ترکانہ شبیخون بہ
(۲۲)
یا مسلمان را مدہ فرمان کہ جان برکف بنہ
(۲۳)
عقل ہم عشق است و از ذوق نگہ بیگانہ نیست
(۲۴)
سوز و گداز زندگی لذت جستجوی تو
(۲۵)
درین محفل کہ کار او گذشت از بادہ و ساقی
(۲۶)
ساقیا بر جگرم شعلۂ نمناک انداز
(۲۷)
از آن آبی کہ در من لالہ کارد ساتگینی دہ
(۲۸)
زہر نقشی کہ دل از دیدہ گیرد پاک می آیم
(۲۹)
دل بی قید من با نور ایمان کافری کردہ
(۳۰)
ز شاعر نالۂ مستانہ در محشر چہ میخواہی
(۳۱)
نہ در اندیشۂ من کار زار کفر و ایمانی
(۳۲)
مرغ خوش لہجہ و شاہین شکاری از تست
(۳۳)
خوشتر ز ہزار پارسایی
(۳۴)
بر جہان دل من تاختنش را نگرید
(۳۵)
مر ا براہ طلب بار در گل است ہنوز
(۳۶)
زمستان را سرآمد روزگاران
(۳۷)
ہوای خانہ و منزل ندارم
(۳۸)
از چشم ساقی مست شرابم
(۳۹)
شب من سحر نمودی کہ بہ طلعت آفتابی
(۴۰)
درین میخانہ ای ساقی ندارم محرمی دیگر
(۴۱)
بجہان دردمندان تو بگو چہ کار داری
(۴۲)
اگر نظارہ از خود رفتگی آرد حجاب اولی
(۴۳)
نور تو وانمود سپید و سیاہ را
(۴۴)
بدہ آن دل کہ مستی ہای او از بادۂ خویش است
(۴۵)
کف خاک برگ و سازم بر ہی فشانم او را
(۴۶)
این دل کہ مرا دادی لبریز یقین بادا
(۴۷)
رمز عشق تو بہ ارباب ہوس نتوان گفت
(۴۸)
یاد ایامی کہ خوردم بادہ ہا با چنگ و نی
(۴۹)
انجم بگریبان ریخت این دیدۂ تر ما را
(۵۰)
خاور کہ آسمان بہ کمند خیال اوست
(۵۱)
فرصت کشکمش مدہ این دل بیقرار را
(۵۲)
جانم در آویخت با روزگاران
(۵۳)
بہ تسلیی کہ دادی نگذاشت کار خود را
(۵۴)
بحرفی می توان گفتن تمنای جہانی را
(۵۵)
چند بروی خودکشی پردۂ صبح و شام را
(۵۶)
نفس شمار بہ پیچاک روزگار خودیم
(۵۷)
بہ فغان نہ لب گشودم کہ فغان اثر ندارد
(۵۸)
ماکہ افتندہ تر از پر تو مہ آمدہ ایم
(۵۹)
اے خداے مہر و مہ خاک پریشانی نگر
(۲)
حصہ دوم
(۱)
حصہ دوم
(۲)
دو عالم را توان دیدن بہ مینای کہ من دارم
(۳)
بر خیز کہ آدم را ہنگام نمود آمد
(۴)
مہ و ستارہ کہ در راہ شوق ہمسفرند
(۵)
درون لالہ گذر چو ن صبا توانی کرد
(۶)
اگر بہ بحر محبت کرانہ میخواہی
(۷)
زمانہ قاصد طیارآن دلآرام است
(۸)
دگر ز سادہ دلیہای یار نتوان گفت
(۹)
خرد از ذوق نظر گرم تماشا بودہ است
(۱۰)
غلام زندہ دلانم کہ عاشق سرہ اند
(۱۱)
لالۂ این چمن آلودۂ رنگ است ہنوز
(۱۲)
تکیہ بر حجت و اعجاز بیان نیز کند
(۱۳)
چو موج مست خودی باش و سر بطوفان کش
(۱۴)
خضر وقت از خلوت دشت حجاز آید برون
(۱۵)
ز سلطان کنم آرزوی نگاہی
(۱۶)
با نشئہ درویشی در ساز و دمادم زن
(۱۷)
ہوس ہنوز تماشا گر جہانداریست
(۱۸)
فرشتہ گرچہ برون از طلسم افلاک است
(۱۹)
عرب کہ باز دہد محفل شبانہ کجاست
(۲۰)
مانند صبا خیزو وزیدن دگر آموز
(۲۱)
ای غنچۂ خوابیدہ چو نرگس نگران خیز
(۲۲)
جہان ما ہمہ خاک است و پی سپر گردہ
(۲۳)
باز بر رفتہ و آیندہ نظر باید کرد
(۲۴)
خیال من بہ تماشای آسمان بود است
(۲۵)
از نوا بر من قیامت رفت و کس آگاہ نیست
(۲۶)
شراب میکدۂ من نہ یادگار جم است
(۲۷)
لالہ صحرایم از طرف خیابانم برید
(۲۸)
سخن تازہ زدم کس بہ سخن وانرسید
(۲۹)
عاشق آن نیست کہ لب گرم فغانی دارد
(۳۰)
درین چمن دل مرغان زمان زمان دگر است
(۳۱)
ما از خدای گم شدہ ایم او بجستجوست
(۳۲)
خواجہ از خون رگ مزدور سازد لعل ناب
(۳۳)
گرچہ میدانم کہ روزی بی نقاب آید برون
(۳۴)
گشاد روز خوش و ناخوش زمانہ گذر
(۳۵)
زندگی در صدف خویش گہر ساختن است
(۳۶)
برون زین گنبد در بستہ پیدا کردہ ام راہی
(۳۷)
گنہکار غیورم مزد بی خدمت نمی گیرم
(۳۸)
جہان کورست و از آئینہ دل غافل افتاد است
(۳۹)
نیابی در جہان یاری کہ داند دلنوازی را
(۴۰)
علمی کہ تو آموزی مشتاق نگاہی نیست
(۴۱)
چو خورشید سحر پیدا نگاہی میتوان کردن
(۴۲)
کشیدی بادہ ہا در صحبت بیگانہ پی در پی
(۴۳)
عشق اندر جستجو افتاد و آدم حاصل است
(۴۴)
بیا کہ خاوریان نقش تازہ یی بستند
(۴۵)
عشق را نازم کہ بودش را غم نابودئی
(۴۶)
بردل بیتاب من ساقی می نابی زند
(۴۷)
فروغ خاکیان از نوریان افزون شود روزی
(۴۸)
ز رسم و راہ شریعت نکردہ ام تحقیق
(۴۹)
از ہمہ کس کنارہ گیر صحبت آشنا طلب
(۵۰)
بینی جہان را خود را نبینی
(۵۱)
من ہیچ نمی ترسم از حادثہ شبہا
(۵۲)
تو کیستی ز کجایی کہ آسمان کبود
(۵۳)
دیار شوق کہ درد آشنا ست خاک آنجا
(۵۴)
می دیرینہ و معشوق جوان چیزی نیست
(۵۵)
قلندران کہ بہ تسخیر آب و گل کوشند
(۵۶)
دو دستہ تیغم و گردون برہنہ ساخت مرا
(۵۷)
مثل شرر ذرہ را تن بہ تپیدن دہم
(۵۸)
خودی را مردم آمیزی دلیل نارساییہا
(۵۹)
چون چراغ لالہ سوزم در خیابان شما
(۶۰)
دم مرا صفت باد فرودین کردند
(۶۱)
گذر از آنکہ ندیدست و جز خبر ندہد
(۶۲)
درین صحرا گذر افتاد شاید کاروانی را
(۶۳)
ترا نادان امید غمگساریہا ز افرنگ است
(۶۴)
بگذر از خاور و افسونی افرنگ مشو
(۶۵)
جہان رنگ و بو پیدا تو میگویی کہ رازست این
(۶۶)
از داغ فراق او در دل چمنی دارم
(۶۷)
بہ نگاہ آشنایی چو درون لالہ دیدم
(۶۸)
این ہم جہانی آن ھم جہانی
(۶۹)
بہار آمد نگہ می غلتد اندر آتش لالہ
(۷۰)
صورت گری کہ پیکر روز و شب آفرید
(۷۱)
باز این عالم دیرینہ جوان می بایست
(۷۲)
لالۂ این گلستان داغ تمنایی نداشت
(۷۳)
ہنگامہ را کہ بست درین دیر دیرپای
(۷۴)
ای لالہ ای چراغ کہستان و باغ و راغ
(۷۵)
من بندۂ آزادم عشق است امام من
(۷۶)
کم سخن غنچہ کہ در پردۂ دل رازی داشت
(۷۷)
خود را کنم سجودی دیر و حرم نماندہ
(۷۸)
بہ سواد دیدۂ تو نظر آفریدہ ام من
(۳)
گلشن راز جدید
(۱)
تمہید
(۲)
سوال اول
(۳)
سوال دوم
(۴)
سوال سوم
(۵)
سوال چہارم
(۶)
سوال پنجم
(۷)
سوال ششم
(۸)
سوال ہفتم
(۹)
سوال ہشتم
(۱۰)
سوال نہم
(۱۱)
غزل
(۱۲)
خاتمہ
(۴)
بندگی نامہ
(۱)
بندگی نامہ
(۵)
در بیان فنون لطیفۂ غلامان
(۱)
موسیقی
(۲)
مصوری
(۳)
مذہب غلامان
(۴)
در فن تعمیر مردان آزاد