Translation Settings
زبورِعجم · حصہ دوم
01
باز
این
عالم
دیرینہ
جوان
می
بایست
برگ
کاہش
صفت
کوہ
گران
می
بایست
This ancient universe new youth must now rehearse, its trembling blade of grass huge mountains should surpass.
03
کف
خاکی
کہ
نگاہ
ہمہ
بین
پیدا
کرد
در
ضمیرش
جگر
آلودہ
فغان
می
بایست
The handful of poor clay that did a glance display all-viewing, in the brain must shape a cry of pain.
05
این
مہ
و
مھر
کہن
راہ
بجائی
نبرند
انجم
تازہ
بہ
تعمیر
جہان
می
بایست
Our aged moon and sun the course have never run; Fresh stars we must pursue to build the world anew.
07
ہر
نگاری
کہ
مرا
پیش
نظر
می
آید
خوش
نگاریست
ولی
خوشتر
از
آن
می
بایست
Each image of delight that dawns upon my sight is fair; yet fairer still the image that I will.
09
گفت
یزدان
کہ
چنین
است
و
دگر
ہیچ
مگو
گفت
آدم
کہ
چنین
است
چنان
می
بایست
God said, ‘The world so lies, and say not otherwise’; said Adam, ‘So I see; but thus it ought to be!’
زبورِعجم > حصہ دوم
لالۂ این گلستان داغ تمنایی نداشت
زبورِعجم > حصہ دوم
صورت گری کہ پیکر روز و شب آفرید